με τη φυσικότητα που μιλά κανείς
για το κόκκινο μιας παπαρούνας.
σε κοιτάζω και σκέφτομαι
πως χωράει τόση τελειότητα
σε ένα μόνο πρόσωπο;
η στιγμή είναι λάθος
αλλά αν το σκεφτείς ανάποδα
ίσως και να είναι
η πιο σωστή στιγμή
τώρα
που καταρρέω
και βλέπω ότι γίνεται να υπάρξει κανείς
σαν κι εσένα.
θέλω να μοιραστώ μαζί σου
τα άνθη που φυτρώνουν στο σώμα μου
αλλά από μέσα
γι' αυτό δε τα βλέπεις.
μοίαζουν με άνθη λεμονιάς
και μυρίζουν.
παρένθεση:
αυτό είναι ένα μεθυσμένο μήνυμα
μα δε το μετανιώνω
όπως και τίποτα άλλο
άλλωστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου