_επειδή πρώτα σε ένιωσα και μετά σε είδα

θέλω να σταματήσω το χρόνο
αλλά από την άλλη
θέλω και να σε δω
-να σαι δω-
οπότε
αφήνω το χρόνο να κυλάει κανονικά
και κυλάω και εγώ μακριά
και κυλάει στις φλέβες μου ο πόθος
η αγωνία και ο φόβος.
και κυλάνε τα ποτήρια με το κρασί
από τα χέρια μου και σπάνε
γεμίζει το πάτωμα θρύψαλα
και πρόσεξε μην κοπείς
και έχουμε πάλι τα ίδια
ή και χειρότερα
αφού χειμωνιάζει
και η θάλασσα η παγωμένη
πως θα ζεστάνει την ψυχή σου;
 

this life*

πες μου
πως κάνεις τη νύχτα να κρατάει για πάντα;
-αναρωτιέμαι κι εγώ σαν άλλη λη τσέρι-
και όταν λέω τη νύχτα
δεν εννοώ απαραίτητα τις ώρες εκείνες
ανάμεσα στο δέκα και στο έξι
που ο ήλιος φωτίζει την άλλη μεριά του πλανήτη.
εννοώ αυτό που νιώθω τώρα
που μόνο νύχτα μπορείς να το νιώσεις
ή τουλάχιστον εγώ
μόνο νύχτα το έχω νιώσει.
και για να σε βοηθήσω λίγο ακόμα
εννοώ αυτό που νιώθω τώρα
και που νιώθω κάθε φορά
αμέσως μετά
και κατά τη διάρκεια
ενός τέτοιου λάιβ
μιας τέτοιας μπάντας.
είναι ένα συναίσθημα απόλυτης ευτυχίας
και μερικής συγκίνησης
με λίγη θλίψη να παραμονεύει.

pessoan odyssey*

 έξι μήνες αναμονή
είναι υπερβολικά πολύς καιρός.