_επειδή πρώτα σε ένιωσα και μετά σε είδα

θέλω να σταματήσω το χρόνο
αλλά από την άλλη
θέλω και να σε δω
-να σαι δω-
οπότε
αφήνω το χρόνο να κυλάει κανονικά
και κυλάω και εγώ μακριά
και κυλάει στις φλέβες μου ο πόθος
η αγωνία και ο φόβος.
και κυλάνε τα ποτήρια με το κρασί
από τα χέρια μου και σπάνε
γεμίζει το πάτωμα θρύψαλα
και πρόσεξε μην κοπείς
και έχουμε πάλι τα ίδια
ή και χειρότερα
αφού χειμωνιάζει
και η θάλασσα η παγωμένη
πως θα ζεστάνει την ψυχή σου;
 

this life*

πες μου
πως κάνεις τη νύχτα να κρατάει για πάντα;
-αναρωτιέμαι κι εγώ σαν άλλη λη τσέρι-
και όταν λέω τη νύχτα
δεν εννοώ απαραίτητα τις ώρες εκείνες
ανάμεσα στο δέκα και στο έξι
που ο ήλιος φωτίζει την άλλη μεριά του πλανήτη.
εννοώ αυτό που νιώθω τώρα
που μόνο νύχτα μπορείς να το νιώσεις
ή τουλάχιστον εγώ
μόνο νύχτα το έχω νιώσει.
και για να σε βοηθήσω λίγο ακόμα
εννοώ αυτό που νιώθω τώρα
και που νιώθω κάθε φορά
αμέσως μετά
και κατά τη διάρκεια
ενός τέτοιου λάιβ
μιας τέτοιας μπάντας.
είναι ένα συναίσθημα απόλυτης ευτυχίας
και μερικής συγκίνησης
με λίγη θλίψη να παραμονεύει.

pessoan odyssey*

 έξι μήνες αναμονή
είναι υπερβολικά πολύς καιρός.

_είναι αργά και το μελό δε μας παίρνει

δε θέλω άλλο
άλλους
όχι έτσι τουλάχιστον.
δεν είμαι εδώ για να καλύψω τα κενά σας
ώρες ώρες
δεν είμαι καν εδώ
μυαλό και ψυχή
αλλού
σε άλλους
τόπους και ανθρώπους
κουβαλάω
καταστάσεις χαραγμένες μέσα βαθιά
κι εσύ έτσι επιφανειακός που μοιάζεις
μοιάζει σα να μη μπορείς να καταλάβεις
κι απλά με κουράζεις
κι απλά εντείνεις το σφίξιμο
στην καρδιά.

το σπίτι που μένω τώρα μοιάζει λίγο με εκείνο εκεί το σπίτι 

ή καλύτερα με την αίσθηση που μου δημιουργούσε. 

ίσως για αυτό τώρα σκέφτομαι το εκεί ακόμη περισσότερο

ή ίσως και για αυτό.

_ερωτολύπη

είναι η καινούρια λέξη.
η τόσο αντιφατική
η ηχητικά όμορφη
και η νοηματικά βάρβαρη.
είναι αυτό που νιώθω κι εγώ τώρα.

_ο μήνας που πέρασε, περιφραστικά

σηκώθηκε κι έφυγε
γιατί δε μπορούσε να αντέξει τη ζωή.
τουλάχιστον είδε τον κόσμο.


εσύ
με το άρωμα λεβάντας στα χέρια που μόνο να φανταστώ κατάφερα
θα είσαι ένα καινούριο χρώμα
γιατί σε κανένα από τα προηγούμενα δεν ταιριάζεις.
εσύ θα είσαι μωβ.


δεν ξέρουν πόσες ανάσες
ή μάλλον πόσες ελλείψεις ανασών
σου πήρε για να φτάσεις εδώ.


για κάθε γιατί
υπάρχει ένα γιατί όχι
εξίσου δύσκολο να απαντηθεί.



επαναπροσδιορίζοντας το πράσινο.



όλο αυτό
είναι τόσο εγώ.


ψηλοί άνθρωποι με λεπτά χείλια
σε φόντο ροζ στραφταλίζον.
όμορφοι άνθρωποι.



θέλω να σου μιλάω σαν να μην υπάρχει χρόνος.



το εδώ.
το πιο σημαντικό μέρος που γνώρισα.

_μοχίτο, απλά λίγο αλλιώς

τελικά
δεν είδα το φεγγάρι.
δεν ξέρω αν έγινε κόκκινο, κίτρινο ή μπλε.
δε ξερω καν αν τα κατάφερε
να βγει εκεί ψηλά
να γίνει ορατό.
αυτό που ξέρω είναι ότι
έζησα κάτι πολύ μοναδικό
ίσως πιο μοναδικό από ένα κόκκινο φεγγάρι
που όσο κι αν προσπαθήσω
δε θα μπορέσω να σου το περιγράψω
τόσο καλά ώστε να το νιώσεις.
το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι
περικλείει το παρελθόν μου
και ένα κάποιο
συγκεκριμένο και επιθυμητό μου μέλλον.

_θα μπορούσες απλώς να αφεθείς

εμένα
αγάπη μου
τα μου δε με τρομάζουν.
μπορώ να γίνω
χίλια κομμάτια.
έχω σπάσει
πολλές φορές
και αντέχω άλλες τόσες.
δε μου στερούν τον εαυτό μου
ούτε με κάνουν πιο δική σου
απ' όσο θα σου επέτρεπα
έτσι κι αλλιώς.
γι' αυτό σου λέω
καρδία μου
εμένα τα μου
δε με τρομάζουν.
το θέμα είναι αν εσύ αντέχεις
κάτι πέρα από εσένα
το βάρος ενός σου
κάτι πέρα απ' το εγώ σου.

bodmin 3*

δεν ήταν απλά
μια στιγμή ευτυχίας
ήταν πολλές συνεχόμενες.

ξέρεις που έγκειται η διαφορά;
στο ότι
όταν μου λες πως έρχεσαι
μετά από τόσο καιρό
δε σκέφτομαι όλα τα πιθανά θα
αλλά όλα τα υπέροχα τότε
και έτσι νιώθω σίγουρη
για αυτό το σε λίγο που.


είχα καιρό να μάθω
τόσο όμορφα νέα.

_λοιπόν

κατέληξα.
η ευτυχία δεν είναι άυλη.
η ευτυχία είναι υγρή.
όπως η θάλασσα
ή ο καφές σου το πρωί
ή όπως το μέσα μου όταν μ'αγγίζεις.
γι'αυτό δυσκολεύσαι να την πιάσεις.

we don't deserve love*

ίσως φταίει η μουσική που ακούω
ή απλά ότι
είσαι ό,τι πιο όμορφο έχω γνωρίσει
συνειδητοποίησα πάντως πως
δεν υπάρχει μέρα που να μη σε σκεφτώ
έστω και λίγο
κι ας είναι τόση η απόσταση
μας.
έτσι και τώρα που
είναι όλα λίγο πιο
άτονα
άχαρα
άχρωμα
-θυμάμαι κάποτε
τα αχ
προμήνυαν πράγματα σπουδαία-
είσαι η σκέψη που μπορεί
να κάνει την ανάσα μου να βρει
το ρυθμό
της.