κανείς δε χορεύει ρε
και δεν ακούει και δεν διαβάζει.
παρένθεση:
αν μπορούσες να με ακούσεις
να τα λέω όλα αυτά
θα μπορούσες ίσως
να το νιώσεις.
κανείς δε χορεύει
και μένει όλη η ένταση μέσα μας
παγιδευμένη σε κορμιά
που σκεβρώνουν και κυρτεύουν
και πονάνε τα βράδια
πιο πολύ
και την ώρα που ο ουρανός αλλάζει χρώμα
πιο πολύ
και γίνεται κάπως πιο μπλε.
όλο και πιο μπλε φαντάζει
ο κόσμος
μπλαβίζει από τα χτυπήματα
της πραγματικότητας.
είναι που πάντα πίστευα πως
σαν πολλές ταινίες να έχω δει
μα η ζωή δεν είναι.
φαντασμένη
ζωή
με φαντάσματα
φαντασμαγορική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου