Πέμπτη 18 Αυγούστου 2016

scattered ashes*

τα μάτια μου κενεύουν
μέρα με τη μέρα
σε αντίθεση με το υπόλοιπο σώμα
που βαραίνει συνεχώς.
οι στιγμές μας έχουν φωλιάσει στις αρθρώσεις του κορμιού
και δυσκολεύουν τις κινήσεις μου.


υπάρχει ένα σημείο που όταν το φτάσεις
χάνεις κάτι από την υπόσταση σου
και γίνεσαι φάντασμα.
εγώ έχω φτάσει αυτό το σημείο
σταματάω να είμαι εδώ και περιπλανιέμαι στο χώρο του τίποτα
και τίποτα δε με αγγίζει από τότε που σταμάτησες να με αγγίζεις εσύ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου